woensdag 28 oktober 2015

Kunst op de Koffie # 2





Brief aan Kunst op de Koffie

Arnhem, 26 oktober 2015



Beste allemaal van Kunst op de Koffie,

Graag wilde ik jullie -een piepklein beetje mosterd na de maaltijd- een kort verslag uitbrengen van mijn ervaringen met betrekking tot de derde editie van Kunst op de Koffie, editie 2015.

Allereerst waardeer ik het dat KodK mij heeft gevraagd om deel te nemen aan Kunst op de Koffie editie 2015. Omdat ik de persoon er niet naar ben om het circuit in Arnhem en omstreken af te lopen, -ik zeg niet dat ik het verkeerd vind dat anderen dat wel doen,- wordt er niet altijd gedacht: ‘Hé, die Rinke N. kunnen we ook wel eens vragen...’ Meestal ‘bedenkt’ men immers de namen van degenen die men het vaakst tegenkomt op de openingen in het eigen circuit.

Wat ik ook waardeer is de enorme inzet en professionaliteit die KodK heeft getoond. Al was het maar omdat ik nogal knetterdruk was afgelopen tijd. Met engelengeduld hebben jullie steeds gehengeld naar alle deadlines die ik steeds ruimschoots overschreed. Vroeger was ik best wel een pietje precies in die dingen, -het nakomen van afspraken en het halen van deadlines,- maar wie mij niet van vroeger kent, zou daar heel anders over kunnen denken… Dat jullie zo achter mij aan moesten spijt me wel, maar dat heeft niets te maken een soort gebrek aan enthousiasme voor het project.

In de mail waarin ik aangaf dat ik maar wat graag mee wilde doen aan KodK, heb ik ook aangegeven dat mijn voorkeur uitging naar een familie die een collectie ‘devotionalia’ in huis heeft. Toen ik hoorde dat jullie voor mijn een familie hadden gevonden die een heleboel kruisbeelden had, was ik dan ook dolgelukkig. -Overigens had het ook een huis kunnen zijn waarin het stikte van de Boeddhabeelden of, leuker nog, gezellig vol was met kleurige Hindoegoden.- Maar toen ik uiteindelijk aanbelde bij Parkstraat 77 in Arnhem hing er helemaal niks reli’s in ‘mijn huis’… Niet in de gang, niet in de keuken, niet in de woonkamer. Ik begreep er weinig meer van. Mij was een huis met religieuze beelden beloofd en wat ik zag waren voornamelijk kale wanden in een onbestemd lichte kleur… Van de bewoners, René en Margo Sommen, begreep ik al gauw dat de woonkamer wel degelijk jarenlang vol gehangen had met roomse devotionalia, maar dat die weggehaald waren omdat het huis te koop stond.





Langzaam drong het tot me door dat dit ‘het huis’ moest zijn waar ik 25 jaar geleden altijd naar binnen keek als ik van de Spijkerstraat waar ik zelf woonde naar mijn vriendinnetje in de Emmastraat fietste. Want in die woonkamer met stucplafond hingen indertijd zoveel kruisbeelden aan de muren dat het behang eronder bijna overbodig werd. -Nooit gedacht dat ik ooit juist in dit huis een weekend lang zou vertoeven.- René vertelde me dat er, in de tijd dat de kruisen er nog hingen, wel eens iemand had aangebeld die meende dat hier een roomse priester moest wonen die een mens in nood wel kon helpen. Ook waren er lieden die meenden dat hier wel een heel vreemde man moest wonen, een man waar een paar steekjes aan los waren. Kristelijke kruisbeelden zijn uit een andere tijd en ruimte.

Om het huis aan te passen aan de huidige tijd en datum werd door René en Margo een echte interieurdesigner in de armen genomen, in dit geval een mevrouw, die veel verstand had van modern’ inrichten van huizen en appartementen. Het huis verkocht namelijk niet en dat kon best wel eens liggen aan al die dode ‘Jezussen’ die de kamer kennelijk niet zozeer decoreerden als wel ontsierden.  ‘Dat is niet neutraal en niet meer van deze tijd’, had de mevrouw gezegd. En dat is natuurlijk waar: een man die een voorbije alom betwijfelde godsdienst vertegenwoordigt is moeilijk neutraal en eigentijds te noemen. Hoe kan iemand zich eigentijds en thuis voelen in zo’n omgeving? Dat is onmogelijk. De interieurdesigner had dan ook, voor best veel geld, bedacht dat het beter was al die dode mannen te elimineren en daarvoor in de plaats de woonkamer wit te schilderen en dus te neutraliseren tot een hedendaags crematorium waar niemand zich ergens aan hoeft te ergeren. Niet aan een geloof, niet aan de plaatselijke traditie of een diepgewortelde folklore, niet aan opdringerige devote prullaria. Immers, de meeste potentiele kopers kunnen niet door de rommel heen kijken en hun eigen, beslist neutrale spulletjes in de ruimte projecteren. Men ziet alleen dat wat is en dat was in dit geval een wel honderddertig keer doodgemarteld klein mannetje. René en Margo  mochten hun huis houden.

Mij zonk de moed in de schoenen toen bleek dat een flink deel van de met liefde verzamelde crucifixen niet alleen van de muren was gehaald maar ook nog eens het behouden huis verlaten had. Een flink deel hadden Renen en Margo geschonken aan een kennis. Wat moest ik nu doen met een huis dat neutraal was? Ik had al zo vaak geëxposeerd in een witte lege doos; ik had juist zo’n zin in iets vreemds. Een naarder scenario had ik niet kunnen bedenken: een neutraal huis. Want dat is een soort tabula rasa, een soort van niks, dat zo gauw mogelijk gevuld moet worden met betekenis. Een neutraal huis heeft niet geleefd en kent geen bewoners. Het is water dat naar de oneindig neutrale zee stroomt.

Na enig aftasten bleek, -god zij geprezen,- dat niet alle crucifixen en andere roomse artefacten definitief waren verwijderd, maar dat de familie een back-up bestand had, weliswaar in dozen, maar toch. Wat een opluchting was het voor me dat René en Margo dat was restte aan rooms spulletjes wilden opzoeken en weer wilden ophangen op die plaatsen waar nog spijkertjes of spijkergaatjes zaten. Ik zei ook: ‘Als jullie willen, hang alles maar weer op, op de vertrouwde plekken. Ik vind het niet erg, integendeel. Jullie maken je de woonkamer weer eigen en dan kom ik mijn dingen er wel tussen hangen. Het is allereerst jullie huis, dan pas kom ik.’ Toen ik een week of wat later weer eens kwam buurten, hing het god zij dank weer helemaal vol met kruisen met corpus. Ik voelde me meteen thuis. Al die zittende, rustgevende  boeddha’s had ik ook best leuk gevonden, maar iets dat schuurt is nog veel en veel leuker. Fuck off met de vermeende neutraliteit van de woonkamer. Hoe explicieter hoe leuker.



      René Sommen hangt een gevallen ex voto weer op de juiste plek



In een dag tijd werden de door A.K. (1914-2010)  nagelaten ex voto paneeltjes tussen de opgestane Jezussen gespijkerd. Zoals menig oude stad ooit organisch groeide aan een goed doorwaadbare plaats in een rivier, zo vergroeide hier de dode Jezus met de dode A.K., alsof de twee een mystiek verbond sloten. Het werd almaar gezelliger in de kamer. Niks neutraal, maar overheerlijk uitgesproken. We werden er allemaal vrolijk van, Margo, René en ik. Op de twee officiële open dagen van Kunst op de Koffie editie 2015 was het dan ook een feest om te merken dat men over het algemeen geen idee had wat er al hing voordat de kunstenaar kwam en wat er opgehangen was door de artiest… Beter konen wij het ons niet wensen: een volstrekt organisch gegroeid en dus uniek wezen.  Dat zulks niet per se door iedereen begrepen werd, laat staan geapprecieerd, kan het schelen?

Genadig was het ook dat René, ridder en gastheer tegelijk, zo’n enorme schik had in hij tijdens de twee dagen show het woord veelal voerde en dat ik het toestromende publiek zelf amper opening van zaken hoefde te geven. René deed het woord. En Margo zorgde voor de versnaperingen, de koffie, de koekjes, en zorgde dat iedereen een souvenir aangeboden kreeg, een flinke ansichtkaart met daarop afgebeeld een van de ex voto’s van A.K.. Menige pelgrim met een al te droge keel wist te melden dat dit het eerste huis was waar men te drinken kreeg. -Toch een stadspastoraat.- Zelf hield ik beide dagen zorgvuldig geheim dat men twee huizen verder bier kon krijgen, in de blauw-wit gestreepte voetbalkantine van Anook Cleonne Visser op Parkstaart weet ik veel. Men zou eens koffieklanten kwijtraken aan het bier. Gelukkig schonk René later op de middag ook miswijn.

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik genoot van het feit dat ik, tijdens de 2-dagen-show, zelf in de luwte bleef en René de ideale spraakwaterval zelve bleek te zijn. Hij legde alles uit aan iedereen die het horen wilde. ‘Alleen dat verhaal van dat pseudoniem, die dode A.K., dat moet je aan Rinke zelf vragen. Ik snap het nog steeds niet.’ Later op de zaterdag vroeg ik Margo: ‘Margo, vindt René het nou echt leuk of niet? Ik ken immers hem niet zo goed als jij...’ ‘Nou’, zei Margo, ‘als René er niks aan vindt, gaat hij altijd stil in een hoekje zitten.‘  Ik heb René niet in een hoekje zien zitten en stil was hij zeker niet. Hij hield niet op met praten. Eindelijk weer een rijk rooms huis en allemaal mensen die het lijken te begrijpen, die in ieder geval niet teveel vragen naar het waarom, gewend als ze zijn dat in de kunst alles kan. Maandag was René doodmoe, Margo waarschijnlijk ook.  

Wellicht ten overvloede nog maar eens: ik vond het geweldig dat ik door Kunst op de Koffie gevraagd werd om mee te doen aan deze editie. In het begin zag ik wel degelijk enorm op tegen de hele heisa: het onderhandelen met een onbekende familie, het mij onbekende huis moeten annexeren, daar een overbekend paard van Troje inrijden, de horde allerliefste bezoekers van het huis met het paard … Niet echt iets voor mij. Zelf immers zit ik het liefst in mijn eigen kooi want zonder publiek zing ik mijn lied mooier. René en Margo hebben mij vakkundig en met erbarmen in de schaduw van al die bloeiende mensen gehouden.

Wat nog te zeggen? Nou, dat ik het allemaal eindeloos veel leuker vond dan ik had verwacht, dat René en Margo geweldige mensen zijn en last but not least dat Kunst op de Koffie enorm te waarderen valt omdat de bevlogenheid overduidelijk niet alleen de beeldende kunst geldt maar ook de mensen: de gastgezinnen, de kunstenaars en de bezoekers. Het lijkt wel alsof degene die roepen dat het over en uit is met de kunst en over met de generositeit en solidariteit, er helemaal naast zitten. En René zei, ook namens Margo: ‘En wij hebben de gezelligheid weer terug in huis, ’ daarmee bedoelde hij niet mij, maar al die mooie dingen die de kamer weer versierden als vanouds.

Met veel waardering voor de enorme toewijding die jullie deze aflevering van Kunst op de Koffie toonden en met een hartelijke groet,

Rinke Nijburg








donderdag 15 oktober 2015

Kunst op de Koffie # 1






Kunst op de Koffie 2015
A.K. (1914-2010)

zaterdag 10 & zondag 11 oktober 2015

detailfoto woonkamer 
familie René en Margo Sommen 

René en Margo Sommen 
Parkstraat 77
Arnhem


kunstopdekoffie.nl









woensdag 7 oktober 2015

Art The Hague 2015





Art The Hague 2015 
Gallerie Nouvelles Images  
 
Gijs Assmann I glas
Rinke Nijburg I tekeningen
Joost van den Toorn I beelden
 
 
Art The Hague 
Fokker Terminal 
Binckhorstlaan 24 
92516 BB Den Haag 
 
woensdag 7 oktober 16.00-22.00 u 
donderdag 8 oktober 14.00–21 u 
vrijdag 9 oktober 14.00–21.00 u 
zaterdag 10 oktober 11.00–20.00 u 
zondag 11 oktober 11.00– 18.00 u 

nouvellesimages.nl 
artthehague.nl
 
 
 
 
 

maandag 5 oktober 2015

Adult with Doll



Adult with Doll
2015

mixed media on paper
150 x 110 cm
Courtesy Galery Nouvelles Images, The Hague (NL)





donderdag 1 oktober 2015