Oh Mercy

Sisters of Oh Mercy
2007

verfstift en acrylverf op papier
80 x 110 cm


voor Ans,
donderdagavond 22 augustus 2013

The Mercy Seat # 13

Anatomy of the Human Gravid Uterus Exhibited in Figures

2013

The Mercy Seat # 13

mixed media on paper

gemengde techniek op papier

33,5 x 49,5 cm

The Mercy Seat 2007-2013

The Mercy Seat # 12

Calculating the Refractive Index of Pure White Light
2013

The Mercy Seat # 12

mixed media on paper

gemengde techniek op papier

33,5 x 49,5 cm

The Mercy Seat 2007-2013

The Mercy Seat # 11

Triangular Prism
2013

The Mercy Seat # 11

mixed media on paper

gemengde techniek op papier
33,5 x 49,5 cm

The Mercy Seat 2007-2013

New Investigations into The Arnolfini Wedding

New Shoes for the Old Ceremony 
2013

Internal Galaxies No 15
mixed media on paper
appr. 18 x 17,5 cm

Running Ponies # 1

Running Ponies
2013 

Preliminary Drawing for Catwalk

mixed media on paper

20,4 x 27,5 cm

Internal Color Wheel Turning Angels

Internal Color Wheel Turning Angels 
2013

Internal Galaxies No 014 
mixed media on paper

appr. 17 x 20 cm

Creating Your Female Body in Me

Creating Your Female Body in Me 
2013

Internal Galaxies No 013

mixed media on paper

15 cm Ø

Incontinent Dagboek # 2

New Investigations into THE BLACK DAHLIA MURDER, No 3
2010
mixed media on paper
16,2 x 24,8 cm




Een incontinent oeuvre 

Je zou met gemak een denkbeeldige lijn kunnen trekken: dit was ik tot aan de dag van vandaag en vanaf nu ben ik niet meer mezelf maar iemand of iets anders. Een betere gedachte om nieuwe werk te maken kan ik eigenlijk niet bedenken.

Je zou, zoals René Daniëls eens opperde, op dezelfde voet verder kunnen gaan en je werk in zoverre kunnen vernieuwen dat er een heuse ontwikkeling lijkt te hebben plaatsgevonden, terwijl het werk van vandaag toch als twee druppels water op dat van de vorige dag lijkt. Je ontwikkelt dan, aldus Daniëls, een heus oeuvre en wordt een echte oeuvre-kunstenaar.  De markt kan jouw postzegel vervolgens sparen of niet. Je bent een aandeel dat telt of je aandeel telt niet. De ster is reizende of je ster is dalende. Degenen die niet anders kunnen dan hun oeuvre onttrekken aan de zichtbaarheid -en dus aan openbaarheid en marktwerking- zitten in een lastig parket.

Outsider art is hot. Maar ook verreweg de meeste de outsiders scheppen een consistent, coherent oeuvre. Ook voor hen is het meestal onbegonnen werk om dagelijks de bakens te verzetten en steeds weer iets totaal anders te maken, alsof er geen ik bestond en men zich het eiland van de vorige dag niet herinnert.

Kunstenaars, outsider of niet, die een oeuvre iets scheppen dat weinig of niet consistent lijkt, worden buitengesloten.  Maar dat buitensluiten zegt veel meer over de geest van de voyeur dan over de geest van de incontinente outsider. De belangrijkste vraag is deze: waarom bevredigt een consistent oeuvre ons nog altijd eindeloos veel meer dan een incontinent oeuvre?  En zulks in een wetenschappelijke tijd die leert dat de ziel niet bestaat en alle samenhang -in denken of handelen en dus ook in stijl- denkbeeldig is en dus metafysisch en dus -volmaakt- verdacht? 

Beste B.,

Goed dat je de tekst Een incontinent oeuvre even las. Het woord incontinent gebruikte ik -uiteraard- als een variant op inconsistent, maar de tekst herlezend heb ik wel wat akelige foutjes verbeterd. Goed schrijven blijft een lastig ding. Ik zal deze tekst op het blog aanstonds eens aanvullen zodat het beeld van de incontinentie wat duidelijker wordt. Het gaat me er wel degelijk om dat de meeste kunstenaars alleen op exact de juiste tijd weten te poepen en altijd exact de hoeveelheid die de pot -lees markt- kan verdragen. Een beetje artistieke incontinentie en uiteraard ook schijnbare inconsistentie kunnen geen kwaad, zeker niet als je in aanmerking neemt dat het moderne denken consistentie soms verbindt aan anuskramp en gebrek aan openheid.

Groet R. 

Incontinent Dagboek # 1

Preliminary Drawing for Within You, 2012
potlood op papier
13,3 x 18,1 cm

De metafysica van de moderne kunstenaar

Eigenaardig eigentijds verschijnsel eigenlijk dat de hedendaagse, artistiek elite de metafysica volledig uit haar systeem heeft verbannen -als was het een uiterst kwaadaardig virus- en dat tegelijkertijd verreweg de meeste beeldend kunstenaars zich angstvallig vasthouden aan een stijl van werken die men eigen noemt. 

Dat immers is metafysica ten voeten uit. Want zoals de elite weet is het ik -en dus ook het eigen- slechts een armzalige poging van het brein tot (re)constructie van iets wat men de ziel noemt, een vaste kern die nooit bestaan heeft of ooit zal bestaan. 

Om de verwarring wat in te dammen laten we de onsterfelijkheid van de ziel voor het gemak maar even buiten beschouwing. Vraagt blijft waarom men massaal zichzelf wil blijven als zoiets een bedenksel van het brein is zoals de god dat heet te zijn. 

Zou het iets met marktwerking te maken hebben? Met narcisme misschien? Met geloof?