Lieve Edith,
Mijn Vriend kan niet spreken vanavond, of ik wil optreden vanavond. Hij zou geïnterviewd worden, 'bevraagd' worden, zoals ze dat op de kunstacademie zo mooi weten te formuleren. Maar hij is bang. Hij denkt dat hij door de mand zal vallen en dat denk ik ook. Het gebeurt echt niet vaak dat we het eens zijn met elkaar.
Het interview wordt gehouden naar aanleiding van de zoveelste tentoonstelling over religie en spirualiteit: 'Voeten in de hemel, handen op de aarde'. - Zoiets, ik weet het niet meer. - Nu is hij bang dat hij zal dichtklappen of wartaal uit gaat slaan of teveel drinkt en dan 'de mist ingaat'. Dat vrees ik ook. Alhoewel vrezen niet het goede woord is.
Spreken in mistig mystieke termen is hem met de paplepel ingegeven, maar vertalen wat de geest hem influistert is iets anders. De tale Kanaäns in hedendaags Nederlands omzetten is zijn sterkste kant echt niet.
Nu is de vraag of ik wil gaan, voor hem de spiruele gifbeker plaatsvervangend wil leegdrinken. Maar ik ben zijn Heiland niet. Waarom moet ik steeds de door hem aangerichte schade herstellen? Ik ben geen kunstenaar, hij wilde dat zo graag worden. Mij kan niemand verwijten dat ik niet rationeel denk, dat ik me inlaat met een religies met extreme obesitas: te oud, te dik, kortom al te sterfelijk, laat staan dat ik me me bezighield met de minst sexy van alle religies: het christendom.
De vrouw van mijn Vriend was hier om mij te smeken het te doen: 'Joseph, alsjeblieft, hij besterft het. Hij slaapt al een week niet, probeert te lezen, maar legt elk boek weg, kruipt achter een laptop maar ik hoor niks, gaat mediteren op de versleten matras maar valt in slaap. Ook slikt hij veel teveel pillen. De alcohol heb ik zoveel mogelijk verstopt.'
'Best zielig, G', maar wat wel je? Het zijn zijn preoccupaties, niet die van mij. Een dagje uit, al is het maar naar de Achterhoek, lijkt me best eens aardig. Maar zelfs als het behandelend team mij toestemming zou geven en er twee begeleiders zin hebben om meet te gaan, dan nog, schatje... Hoe wil je dat ik zijn gedachten-mutaties navolg? Geen sprake van. In dit huis in alle rust zijn werk maken is me genoeg. Vraag iemand anders.' G. bleef nog een poosje zeuren, maar ik liet de smeekbedes wegglijden als sneeuw van zonnepaneel.
Hoe je taai Edith, de Russen zijn al een heel eind, nog een paar weken en ze zijn bij jou. Een goede Kerst!
Jouw Jospeh
