'Zonder verbeelding is er niets.'
Je kwam als koolmees
Vanochtend liep ik de trap op naar de eerste verdieping van ons huis om de deur naar het atelier te openen. Vanuit het atelier kwam een vreemd geluid dat ik niet meteen kon plaatsen. Het leek of iemand de tv aan had gezet, want meestal ik het daar doodstil. Toen ik in de richting van het geluid keek, zag ik een koolmees tegen het bovenlicht van de balkondeur aan fladderen. Die wilde naar buiten. Ik dacht geen seconde na, rende naar beneden om iedereen die thuis was op te halen. Ik zei niet: 'Henk is op bezoek', maar ik dacht het wel.
Jan Beutener vertelde me eens een soortgelijk verhaal. Jan woont op een schitterende etage van een oud pakhuis aan de Brouwersgracht In Amsterdam. Hij was mijn begeleider geweest op de Rijksakademie en we hielden contact. Jan kon goed vertellen. Zo had hij het wel eens over Wim Sonneveld die een tijdje bij hem in huis had gewoond en over Annie M.G. Schmidt die hij goed had gekend. Ik herinner me niet dat hij te vaak over zijn beroemde vrienden sprak, integendeel. Veel liet Jan niet los over zijn beroemde vrienden.
Veel ben ik vergeten van wat Jan vertelde, maar wat ik nooit vergat is het bezoek van de vogel vlak na het overlijden van Annie. In de keuken of het atelier zat een klein, horizontaal vrij hoog zijraam. Toen dat raam een van de dagen na Annie's dood open stond, streek er een merel neer op het kozijn. -Kan ook best een ander vogel zijn geweest.- 'Dag Annie,' had Jan gezegd, Wat leuk! Kom je me bezoeken?'
Sceptische sciëntisten zullen dit soort bezoekjes van vogels aan nabestaanden afdoen als louter toeval. Het is hun goed recht en misschien hebben ze gelijk. Maar we kunnen de ontheemde wereld ook weer bevolken met fabels en mythen, dat is ons goed recht. Niemand kan helemaal zonder verbeelding, een zielloze wereld van zuivere wetenschap bestaat niet.
Lieve Mees,
Toen je alweer buiten op een afdakje zat en lekker aan het uitpuffen was, heb ik je eventjes heel voorzichtig over de borst geaaid. Precies op de plek waar je minuscule hartje klopte, streek ik met de wijsvinger voorzichtig over de veertjes. Een paar minuten later vloog je weg en zag ik je in gezelschap van een compagnon, vermoedelijk een leuk meisje met een geel jurkje aan. Goed dat je even kwam kijken, je was lang niet meer bij ons geweest.
O ja, was het omdat ik je gisteren vroeg om Jezus een knuffel te geven dat je uitgerekend op het hoofd van Kindje Jezus van Praag neerstreek of was dat omdat het het dichts bij het raam was?
Rinke
