Lieve Edith,
Het moet er toch maar een keer van komen, niet? Jouw Jezus aan het kruis. Ik heb er zin in, maar heb er, en dat weet je, helemaal niks mee. Zo'n beeld kan nu niet meer. De titel van dat werk in wording is dan ook: 'The Last Crucifixion of Christ.'
In jouw tijd kon je nog met enig gemak geloven: jij was nog niet in rook opgegaan en via een van de altijd rokende schoorstenen van de crematoria in Auschwitz ten hemel gevaren -sorry dat ik het zeg - het kindermisbruik binnen jouw heilige kerk stond nog in volle bloei alsof het een schitterende lente beloofde te worden - het spijt me weinig hier wel iets over te zeggen - en kennis van de oosterse religies had bijna niemand nog.
Edith, ik ken zowat niemand die niet onmiddelijk moet kotsen als ie een cruicifix ziet. Wij, mensen die nu nog leven, wij vinden het een heel naar beeld, een beeld dat alleen maar kan verwijzen naar alles wat het geloof de afgelopen tweeduizend jaar verkeerd deed en anderen goed, zeg veel beter, ik bedoel het oosten. Maar goed, ik wil wel een poging wagen jou te begrijpen en dus werd het tijd voor een kruisiging. De musical JCS in Nijmegen van eergisteren gaf me moed, maar nog veel eerder mijn BDE waarover ik je beloofde te vertellen.
Volgens mij ben ik er al eens eerder over begonnen, Edith, maar ik heb niks meer. Toen ze mij voor drie maanden parkeerden in de isolatie heeft een team mijn kamer geneutraliseerd: alles ie eruit gehaald en vervolgens spoorloos verdwenen. Ik had mijn ziel en zaligheid in die schetsen voor een kruisiging gestopt, maar de tuinman heeft op last van het team alles achter in de gestichtstuin verbrand. Er is geen snipper meer van over.
Als ik het verhaal moet geloven dan belandde ik in een psychose waarin ik iedereen aanviel inclusief mezelf. Het spijt me natuurlijk enorm dat die religieuze zuster een hap uit haar wang moet missen; in het ziekenhuis hebben ze geprobeerd haar cosmetisch te reconstrueren, maar het ziet er niet uit als ik het mag zeggen. Over mijn eigen littekens kan ik heel kort zijn: ik vind ze mooi. Ze herinneren aan de onzichtbare wonden die mijn ziel hebben verpest en waaraan men nu dagelijks wordt herinnerd.
Bij het platspuiten moet iets verkeerd gegaan zijn, want ik raakte vrij snel daarna in coma, ademhalen werd een ding en een kwartiertje later stopte die. Met vliegende vaart werd ik naar het ziekenhuis in Arnhem gereden, maar eenmaal daar aangekomen was ik volgens de artsen al helemaal hersendood.
Ik weet niet of jij op de hoogte bent van een BDE of, in het Engels, een NDE of er zelf ooit een hebt gehad? Ik denk het niet. Anno nu weet zowat iedereen wat het is, al geef ik toe dat er nog altijd veel mensen zijn die er geen waare aan hechten, die menen dat het slechts door koorts, morfine en anesthesie opgewekte hallucinaties zijn. Mooi niet. Ik vertel je er morgen meer over, nu willen ze met me wandelen in de tuin. Omdat het mooi weer is en lente.
Liefs Joseph
