Lieve Edith,
Sorry dat ik een poosje slecht bereikbaar was en ook niets van me liet horen...
Ik denk dat ik een paar dagen mijn pillen niet had ingenomen, zoals in 'One Flew', de film, je weet wel, met die Indiaan, First Nation, die doet of ie gek is en alle pillen wegtovert uit zijn slokdarm. Omdat hij niet mee wil doen met het spel en weigert de laatste indiaan te zijn die wordt uitgemoord door het onoverwinnelijke blanke ras. Waarom ik niks slikte weet ik niet meer; ik zal wel boos zijn geweest. Waarschijnlijk omdat ze me per se naar de crea-middag wilden hebben en ik veel liever met rust gelaten wilde worden. Maar het kan ook iets anders zijn. Er zijn wel meer dingen hier die me zo langzamerhand mateloos beginnen te irriteren.
Inmiddels ben ik alweer een dikke twee weken uit isolatie. De eerste week mocht nog helemaal niks, behalve platliggen en naar de pot rennen. De tweede week gaven ze me 'meer ruimte'. Omdat ik braaf was mocht ik met de afdeling naar de opvoering van Ivo van Hove's JESUS CHRIST SUPERSTAR, in Nijmegen. Het behandelend team heeft er lang over vergaderd of het wel slim was 'de kat op het spek te binden', mij naar een voorstelling te laten gaan die de godsdienstwaanzin in mij zou kunnen aanwakkeren. Gelukkig voor mij hebben ze onlangs een nieuwe zuster aangemomen die 'van het geloof' is en 'in De Heere' - zij is hier de enige - en die zei: 'Waarom zou je dat Joseph onthouden?'
'Als het Ramadan met aansluitend suikerfeest is mogen onze moslim-patienten daaraan meedoen, als Ganesha jarig is mogen de hindhoes snoepen, de Joden - dat zijn er vrij veel - eten smakeloze matzes met Pesach en de talrijke boeddhisten mogen zowel de verjaardag, de sterfdag alsook de 'verlichting' van Siddharta Gautama vieren. O ja, ik vergeet de enkele altijd overgevoelige antroposoofjesdie hier zitten. Die vieren niet alleen de Zomer en de Winterzonnewende, die vieren het hele jaar door alles wat er buiten gebeurt, weer of geen weer.' Dat zei ze. Ik snap dat het team met de mond vol tanden stond en dus mocht ik gewoon mee.
De voorstelling begon met een tribale dans van een doodenge gang. Alle dansers hadden een spijkerbroek aan en een zwarte of donkerblauwe hoodie, met de muts op de kop. Ik schrok me kapot. Ik dacht echt dat alle dansers zwarte meneren waren. Ik vond het knap bedreigend en in mij welde er een bron van ongenoegen en vluchtgedrag op. Winnen leek me onmogelijk, freezen kon ik niet. Ik wilde zo snel mogelijk de zaal weer uit, minder dan vijf minuten na aanvang van de voorstelling. Ik zei tegen de Bible-Belt zuster die naast mij was gaan zitten -ze vonde het haar verantwoordelijkheid dat ik die middag rustig bleef: 'Ik moet naar de wc.' 'Dat kun je niet doen Joseph, ' zei Jeanne dodelijk rustig, 'je zit net en bent nota bene vlak voor het begin nog naar de wc geweest. Blijf lekker zitten. Straks wordt het beter.' Ik bleef zitten, maar het hart in mij ging tekeer als een klopboor.
Met lood in de schoenen en de hand van zuster Jeanne vasthoudend keek ik door oogkiertjes naar die enge gang; sommige hoodies hadden lang blondkrullend haar en ronde heupjes en konden onmogelijke enge mannen voorstellen. Een paar minuten later, toen de kappen af gingen, bleek dat het gezelschap multi-etnisch en multi-gender was. Judas was niet bepaald zwart noch ongenadig Joods, maar wittig met lang krullend donkderblond haar, en Jezus leek totaal niet op Jezus: hij was amper blond, eerder donker. Ik vond Hem het beste. Wat een geweldige stem. En net als de echte Heere Jezus: het hart op de tong, de ziel in de keel en de lijdzaamheid van een zeldzaam oprechte boeddhist.
Na afloop kregen Jezus, Maria Magdalena en Judas het hardste applaus. - Logisch, want hun stem had verreweg het meest te lijden gedurende de show.- Eigenlijk was het trouwens eerder een staande ovatie dan een luid applaus.
Edith, vertel me eens hoe het jou vergaat, wil je? Morgen vertel ik over mijn weer uit de ijskast getrokken plan om een kruisiging te schilderen en ook wil ik je iets vertellen over mijn bijna BDE.
Lieve groet,
Jouw Joseph
