Me too, not Me
Zelden voel ik tegenwoordig nog de behoefte me te mengen in een lopende discussie. Zelfs als het gaat om de zoveelste potje knokken in de ring tegen het enige ware geloof dat de Lage Landen rijk was, het christendom, meng ik me er liever niet in. Wat heeft het voor zin een mening te hebben als die in luttele ogenblikken wordt bedolven onder een lawine van nog veel meer meningen? Maar er is een verschil. Het christendom is 2000 jaar oud en al zo vaak aangevallen dat het een lekker dikke huid heeft gekregen. Jezus en zijn Bijbel mag men van mij aanvallen; die overleven het wel. Maar of de schilderende en tekenende gebroeders Klossowksi zo'n dikke huid hebben weet ik niet. Beiden zijn allang dood, maar hun beider oeuvre is nog springlevend. Godlof! Want ik houd van allebei: van de schrijver-filosoof-tekenaar Pierre Klossowksi en van de tekenaar-schilder Balthus, de jongere broer, beiden zonen van hun moeder, Elizabeth Spiro, die een poosje verkering had met de beroemde Duitse dichter Rainer Maria Rilke.
Bijzonder na aan het hart ligt mij het schilderij La Leçon de guitare (De gitaarles) van Balthus. Hij maakte dat iconische beeld in 1934; het is dus over 14 jaar precies honderd jaar oud maar nog zo fris als een hoentje. Dat dit beeld niet gemakkelijk valt en ook moeilijk te duiden is, dat begrijp ik wel, maar waarom de ophef sinds de me too-discussie ineens zo buitenproportioneel groot is totaal niet.
