My Private
Slaves I
2018-2021
potlood
op papier
31,5 x 24,5 cm
GoMulan Gallery Amsterdam
Rituelen & Bezweringen
M.J.* Hi Rinke, er kwam een vraag van een bezoeker: “ '... ineens ook meer zwarte mensen in Rinke's werk?' In de livestream van de opening 'Rituelen & Bezweringen' gaf je aan beïnvloed te zijn door het straatbeeld. Dat toen je jong was het veel 'witter' was dan nu. Maar dit werk heet 'My Private Slaves'. Kun je daar meer uitleg over geven?”
R.N.: “Ik ben niet 'opeens' zwarte mensen gaan afbeelden, dat doe ik al 20 jaar. Rond de millenniumwisseling begon ik 'echte' mensen te schilderen in plaats van poppen. Vanaf het eerste moment hoorden daar, uiteraard, mensen bij met een donkerder huidskleur dan ik zelf heb. Dat laatste is niet zo heel moeilijk, want die van mij is behoorlijk wit. Als ik het goed heb, kreeg Maria, de moeder van Jezus, in het grote schilderij 'Tattoo' uit 2001 als eerste een nogal donkere huidskleur. In 'Cold Turkey', een ander schilderij uit dat jaar, zit een donkere Jezus op een koude steen te wachten op zijn executie.”
“Dat het 'vroeger veel witter' was is logisch. Zeker als het gaat om het dorp waar ik vandaan kom. Maar vergis je niet, want Lunteren had een grote Molukse gemeenschap en er zaten veel donkere kinderen in de klas. Ik had drie Molukse vriendjes. En klasgenoten hielden het erop dat ik verliefd was op Nancy, een heel mooi Moluks meisje. In het speelkwartier riepen ze: 'Attentie attentie, Rinke gaat met Nancy.'”
“Hang me nooit op aan een titel van een werk, want die is, net als het beeld zelf, een metafoor en nooit eenduidig. In mijn geval zijn de meeste werken en titels doelbewust dubbelzinnig of ambigu; ik maak geen propagandaposters voor een of andere groepering, maar op de naakte menselijk existentie betrokken werken. Titels verander ik soms eindeloos, totdat ik de juiste heb. De hier gebruikte titel is wellicht bot en plat, maar het is dan ook een voorbereidende tekening en dan is het soms goed even heel helder te zijn.”
“Voor dit werk gebruikte ik een oude, Amerikaanse daguerreotypie uit circa 1850-1875, een foto waarop je een wit meisje een zwart popje ziet vasthouden. Ik legde Jezus, als meisjes-pop met de oogjes dicht, met strikken in het haar en een soort pumps aan, op de schoot van het witte meisje en zette een zwart popje op tafel. Het kind doet met de popjes wat het wil. Kunnen we het kind verantwoordelijk houden voor haar eigen schulden? Of is een kind onschuldig? Wanneer verandert onschuld in schuld?”
“Met fonkelnieuwe rituelen bezweren we de grote schuld die aan homo sapiens kleeft sinds we weten dat de huidige mens niet meer is dan een diersoort, een veel te succesvol zoogdier, en daarom speelbal van de elementen. Wie verlost ons uit deze tearjerker?”
* Marie Jeanne de Rooij, curator, (o.a. voormalig directeur van Galerie Nouvelles Images in Den Haag)
