No IV
2024
mixed media on paper
Lieve Edith,
Het is hier vanwege de zomervakantie zo rustig in huis dat een eenvoudig mens als vanzelf vakkundig begint te sterven. Jammer dat die simpele ziel daar een paar dagen later alweer spijt van krijgt en tegen de aandrang in opstand komt. Aan het begin van de zomerslaap kruipt het idee om er tussenuit te knijpen in mijn ziel omhoog als de kots in de slokdarm van een dronken maar spijtloze tor. Het moet er toch een keer van komen. Jammer dat die aandrang om de ziel uit het lichaam te kotsen al na een paar dagen weer wegzakt als de kater die samen met het vloeibare voedsel omhoog kroop.
De voornaamste reden dat de arme ziel tijdens dit mooie weer niet wil uittreden is, denk ik, de niet te stuiten ergenis aan de gevaarlijk eenzijdige discours over de genocide op de Palestijnen en de volledig geërodeerde genocide op de Joden. Over de Joden hebben we al zo lang gehuild dat zo onderhand wel in de gaten moest lopen dat die tranen inmiddels al lang de vorm hadden aangenomen van een narcis vanuit de diepste aard van het beestje tranen naar het eigen gezicht kan sturen naar de spiegeling in het water waar de twee als in een deeltjesversneller precies op het punt van samensmelting voor een spectaculaire uitbarsting van meespelend zelfmedelijden zorg dragen.
Edith, met jouw permissie laat ik deze op een spiegelgladde vijver neergestreken zinnetjes even in hun eigen vacuüm gezogen universum hangen, omdat mij niet meteen duidelijk wordt of ik op deze zinnetjes zo mijn best deed dat het opvalt en dus geen literaire waarde hebben. Als jij dat ook vindt dan zal ik ze veranderen. Goed?
Weet je wat me zo irriteert? Dat zowat niemand nog gelooft in de god van de joden, maar wel weet in bepaalde kringen iedereen zeker dat de joden in Gaza momenteel genocide plegen. Dat zeker weten zonder een heldere definitie en onderbouwing daarvan, maakt dat ik meen dat zowat iedereen aan het begin van de zomervakantie beter een einde aan het eigen leven kan maken dan aan dat van een ander en ook dat een karaktermoord op de Joodse Staat of het Joodse Volk beter na de zelf zelfgekozen en dus zeer vrijwillige dood kan plaatsvinden dan daarvoor omdat je dan meteen naar de god van de joden kunt om verhaal te halen over het optreden van de Joden in Gaza. Edith, nu niet gaan denken dat ik aanstalten maak om in jouw god te gaan geloven, noch in jouw joodse, ongesneden JHWH, noch in jouw joods besneden timmermanszoon. Het zit er gewoon niet in. Mijn ziel is godloos als een willekurige genocide.
'Neem de genocide op de Joden tijdens WOII,' zei mijn vriend vlak voor de zomer tegen en collega op de kunstacademie, 'dat waren er een ongekende zes miljoen en om die reden was het ook logisch dat iemand daar een nieuw woordje voor zocht. Of neem de Armeniërs, dat waren er anderhalf miljoen en omdat er dat zo weinig waren vindt elke opeenvolgende Turkse regering het volstrekt onnodig de term genocide te bezigen.'
'Luister goed vriend,' antwoordde de fijnzinnige collega, 'het gaat niet om het aantal, maar om de intentie. Lees het maar na. Het gaat om de wil om een heel volk te doden ook al lukt dat door omstandigheden niet en blijft het bij 1 dode.'
'Snap ik,' wist mijn vriend', 'snap ik. Maar hoe kijk je dan naar die inmiddels vermaarde aanslag op een eiertreesje vol met kibboetsen in zuidelijk Israël? Dat waren slechts duizend doden.'
'Dat,' wist de goede man, 'dat is een te verwaarlozen aantal. Bovendien was dat een daad van rechtvaardig verzet. De Palestijnen worden sinds 1948 onderdrukt, zijn in dat jubeljaar uit Palestina verdreven en in concentratiekampen geperst als zich vermenigvuldigende sardientjes en barsten uit hun vakkundig gemetselde voegen.'
'Je bedoelt denk ik te zeggen: ondergrondse gangenstelsels. Daar barsten ze niet alleen zelf uit maar ook hun raketten.'
Alhoewel dit door mij opgetekende gesprek tussen twee aan een University of the Arts lesgevende kunstenaars best netjes werd ingezet, werd allengs duidelijk dat een van de twee locomotieven zeer binnenkort het spoor volledig bijster zou raken.
'Je laat me niet uitpraten,' riep de collega, 'ik was nog niet klaar met mijn betoog.' - Zo noemen ze zowat elke monoloog die meer dan drie zinnen in beslag neemt. - 'Jij gelooft ook alles wat ze schrijven. Op 7 oktober is slechts een handjevol joden vermoord. Niemand werd verkracht, ook geen mooie vrouwen, geen kind met blauwe ogen werd levend verbrand, laat staan onthoofd. Geen opa of oma die niet te drinken kreeg voor die werd ontvoerd. En velen gingen vrijwillig mee naar Palestina, Gaza bedoel ik, omdat zij ook heus wel tegen de onderdrukking van de Palestijnen en tegen de bezetting van Palestina zijn.'
Tegenwoordig noemen ze de academie een hogeschool of zelfs, nog fraaier, University of the Arts, maar met die naam kan mijn vriend gezien de omstandigheden en de gevoerde Gaza-discours echt niet leven, hij stelde mij een abortus provocatus van die naam voor, maar wist niet goed hoe die procedure te starten, zoals bijvoorbeeld Zuid-Afrika weet hoe je de abortus op de staat Israël professioneel moet inzetten.
'Laten we zeggen,' antwoordde mijn vriend, 'dat duizend dode joden op één dag wel heel erg weinig is, maar omdat volgens jou het aantal er niet toe deed maar wel de intentie, lijkt het mij nogal voor de hand liggend dat die dag, 7 oktober 2023, de geschiedenis in kan gaan als 'een genocidale dag'. De zoveelste gedenkwaardige dag waarop we er even bij stilstaan dat een niet uit te roeien volkje weer eens de klos is. De intentie van Hamas immers is, dat weet jij ook best, om alle joden de Noordzee of de Rijn in te drijven. Net waar ze het dichts bij woonden, wat het handigst is, de beste, niet al te dure treinverbinding.'
'Jij altijd met je dooie Joden. Omdat de Joden zoveel geleden hebben menen ze dat ze verreweg het meest verstand van het lijden hebben, maar ik zeg dat de Palestijnen gaan winnen.'
Edith, ik laat het hier weer even bij. We gaan wandelen in de tuin. Zuster Jeanne is over een week weer terug van kamperen met haar familie op een christelijke camping in de Achterhoek, in Zelhem, de behandelende artsen zijn allemaal naar Nepal om de een na hoogste berg van de Himalaya te beklimmen, op de Everest staan teveel files, zelfs te tuinman is weg, maar die buigt zich elke zomer over zijn wedstrijdduiven en volkstuin met huidskleurige kabouters.
Welke bloemen bloeien er nu in Birkenau? Ik kan me niet voorstellen dat daar niks bloeit, Edith. Je moet goed om je heen kijken, de dingen van een positieve kant zien te bekijken en je vastklampen aan de dingen die het leven waard maken, al heeft de dood wel de voorkeur.
Liefs jouw Joseph
