maandag 11 april 2011

Paradise Lost # 1 Without Mary


Without Mary, 2009
houtskool, pastel en kleurpotlood op papier
111 cm



“now reigns
Full orbed the moon, and with more pleasing light
Shadowy sets off the face of things; in vain,
If none regard; heaven wakes with all his eyes,
Whom to behold but thee, nature’s desire,
In whose sight all things joy, with ravishment
Attracted by thy beauty still to gaze.”
Milton, John, Paradise Lost

Wanneer wij twee nagenoeg identieke meisjes onder een stralend blauwe hemel zien schaterlachen van de pret dan menen wij al gauw dat zij gelukkiger zijn dan wij. Zij hebben immers elkaar om op te vrijen en wij zijn maar alleen. Maar wanneer wij twee dezelfde meisjes midden in de nacht een beetje al te sip naar de maan zien kijken dan zijn we maar wat blij met onszelf. Zij hebben immers aan elkaar niet eens genoeg en wij wel aan ons alleen.

In het paradijs wordt nooit iets gevonden wat als verloren werd beschouwd. Iets verliezen betekent namelijk altijd het voelen van een gemis en zoiets bestaat in het paradijs niet. In het paradijs wordt alleen gevonden. Mensen die alleen vinden schenken alles weg; zij missen immers nooit iets. Dit soort heiligen is zeldzaam. De meesten van ons werden voorgoed uit het paradijs verdreven.

In het epische gedicht Paradise Lost (1667) voert John Milton de naakte Eva ten tonele als louter schaduw van Adam. Adam immers had God in een vlaag van mannelijk narcistisch verlangen om een beeld van zichzelf gevraagd. Eva was daarmee slechts waterspiegel en geen zelfstandig wezen met een vrije wil. Het gevolg hiervan was dat Eva zichzelf begon te missen. En deze achilleshiel wist Satan te raken. Waarom, meende Lucifer, scheen de maan ’s nachts anders dan om haar te zien en om door haar gezien te worden?

Paradise Lost, Espace Enny, Laag Keppel
Deelnemende kunstenaars: Anya Janssen, Mirka Farembegoli, Rinke Nijburg, Gerda Ten Thije, Surya de Wit, Lee Eun Young.