Dag Leen,
Drie keer is scheepsrecht.
Het afscheid van jou viel me zwaar.
Ik wist dat wel, maar kon er weinig aan doen.
Mijn praatje had ik goed voorbereid; daar lag het niet aan.
Maar mijn stem kon ik niet goed vinden.
Het werd een heel vreemde diptiek met het afscheid van jou,
als directeur van de Tentoonstellingsdienst van de SBK Gelderland.
Op het laatste moment, vlak voor we naar Moscowa reden,
in de laatste seconde, dacht ik aan jouw schoenen.
Die dure die ik onlangs van je kreeg.
Die uit Engeland die er uit zien als sloffen.
Ik weet het merk niet meer.
Gerda zei: 'Heb je nieuwe sloffen, Rinke?'
Ik had je voorspeld dat ze dat zou zeggen.
'Hij doet die schoenen aan,' zei jij tegen Hennie.
En dat deed ik, maar pas net voor het te laat was.
Jan Siebelink sprak voor mij,
en Klaas meteen na mij.
Gerda en ik dachten allebei:
'Daar heeft Leen over nagedacht, in conclaaf met Hennie.'
Je wist het heus wel:
Jan kan het niet laten iets te zeggen over het geloof der vaderen,
en Rinke ook niet.
En Klaas zal 'de zware lucht' daarna wel klaren
en dat deed hij ook, precies zoals je dacht.
Klaas vergat het gedicht,
het lag nog op de keukentafel.
Hij gaf dat toe en zei: 'Het ligt nog op de keukentafel.'
Hij ging het thuis hardop voordragen.
Iemand zei: 'Maar Klaas hoefde helemaal geen gedicht.'
Het gedicht van Kouwenaar ging gelukkig wel goed;
daar was ik blij om.
Toen ik wegliep van de kansel, hoorde ik Leonard Cohen.
Wisten we van elkaar dat we van die muziek houden?
Maandag was ik in Amsterdam, in Bos Theater Amsterdam,
bij een concert van Rufus Wainwright.
Aan het einde zong hij het 'Halleluja' van de opa van zijn dochter.
Jij koos voor 'Like an Bird on the Wire',
Wist je dat ik dat vaak zing?
Wist je ook dat ik weleens dacht:
'Die woorden komen op mijn steen?'
BIRD ON THE WIRE
Like a drunk in a midnight choir
I have tried in my way to be free
Like a knight from some old-fashioned book
I have saved all my ribbons for thee
If I, if I have been unkind
I hope that you can just let it go by
If I, if I have been untrue
I hope you know it was never to you
Like a beast with his horn
I have torn everyone who reached out for me
But I swear by this song
And by all that I have done wrong
I will make it all up to thee
He said to me, "you must not ask for so much"
And a pretty woman leaning in her darkened door
She cried to me, "hey, why not ask for more?"
Oh, like a bird on the wire
Like a drunk in a midnight choir
I have tried in my way to be free
'Dat zijn teveel woorden voor één steen',
Ik wist dat je dat ging zeggen.
Ik snap nu beter waar het nummer over gaat,
ik dacht dat het ging over eenzaamheid,
maar dat is niet zo.
Het gaat om de allerdiepste verbondenheid met de ander,
die geen eenzaamheid is.
Die ander heet zelfs 'thee'.
De dag na het afscheid van jou,
opende in Arnhem een duotentoonstelling,
met werk van mij en Mirka Farabegoli.
Had ik je wel verteld dat het om grafiek ging?
We hebben alleen maar etsen opgehangen.
Ik denk dat dat zo hoorde,
jij verpandde je hart aan de grafiek,
en nog het meest aan de Gelderse.
Kan het schelen dat grafiek momenteel niet heet is?
Kan het schelen dat het de provincie is?
Nee,
je deed maar al te graag dwarse dingen,
om er vervolgens toch een beetje onzeker over te worden;
precies zoals ik dat heb met het geloof der vaderen
en de hoop van stokoude moeders.
Maar we doen het lekker wel,
want we liggen graag dwars,
met het hart bij de ander, bij u.
Leen, ik weet je te vinden.
Liefs Rinke
