Zeer Genadige Zuster Benedicta van het Kruis,
Lieve Edith,
Mijn Vriend was een paar dagen geleden hier; wat een feest. Hij vertelde dat zijn vader op 16 januari jongstleden vijfennegentig is geworden. - Wat een eeuw. - Dat is op de kop af die dag in 1945 waarop Adolf Hitler met veel tegenzin met de sneltrein vanuit Zuid Beieren naar Berlijn toog, omdat hij nu eenmaal officieel zetelde in Germani, ook al was de majestueuze koepel die hij en Speer saampjes hadden ontworpen nog niet bepaald in de maak en anders, wanneer het groteske ding er wel had gestaan en ondanks de vele bezweringen van de vliegende dikbuik, door de geallieerden allang gebombardeerd en tot ondefinieerbare puinhoop gemaakt. Precies zoals de Russen nu alle elektra in Oekraïne, meteen nadat het na het laatste bombardement gerepareerd is, weer uitschakelen omdat Poetin het vervelend vindt dat zijn broedervolk stroom heeft, terwijl hij zo zijn best doet om zijn Oekraïnse vrienden te bevrijden van de neonazi's. Liever had Poetin vrienden gehad dan vijanden. Liever ook was Adolfus in de rustieke theehut in Berchtesgaden gebleven. Maar soms kan men niet anders. Dat zal karma zijn.
Mijn Vriend werkt aan een portret van jou. Hij doet zijn best, maar het blijft er suf uitzien. Ik heb hem geadviseerd om de zwarte knipsels weer uit de kast te trekken. Ik zei: 'Maak voor Edith een zwarte nimbus of een duister aura. Geef haar 'de heiligheid van gene zijde' die haar beslist toekomt, laat de verrotte sterfelijkheid los.'
Mij verbaasde het dat hij me gisteren een briefje stuurde waarin hij zijn enthousiasme liet blijken over het resultaat waaruit bleek dat hij mijn aanmerkingen veel meer ter harte had genomen dan ik van nature had verwacht. Ik heb er uiteraard maar niks van gezegd, maar ik dacht gelijk: 'Maar Beste Vriend, nou is het net een blauwe Shiva. Mij maakt het niet uit, sterker nog, ik vind het wel grappig. Maar jij bedoelt vermoedelijk iets heel anders.'
Graag wilde ik je nog een geval voorleggen dat me tot nadenken stemt, maar ik doe dat morgen, als jij dat tenminste goed vindt? Ik had een goede vriend die ik een brief stuurde, of misschien twee, die hem niet beviel. Nou zegt hij de vriendschap op. Hij schrijft: 'Ik zeg de vriendschap op'. Alsof hij een overbodig abonnement op een krant of overbodige glossy opzegt. Edith, hoeveel vrienden heb jij die na 30 jaar vriendschap zomaar ineens de stekker eruit trekken alsof het niks was? Alsof je voor een vriendschap niet nog net iets harder had kunnen knokken dan een of twee veel te vlug getikte epistels?
Aanvullend heette het ook nog:'Je hoeft me ook niet meer te schrijven.' Wat doe je dan, Edith? Hoeveel ontrouw of onbetrouwbaarheid heb jij in je leven beleefd? En wat doe je als iemand jou een atoombom stuurt in plaats van een gewone intercontinentale conventionele raket? Is dat omdat je de oorlog niet kunt winnen, zoals Poetin dreigt met kernwapens omdat hij nu eenmaal niet geleerd heeft in zijn eigen ziel te kijken? Ik wil dat weten, Edith, jij bent een stuk heiliger dan ik.
O ja, wist je dat de besnorde satan, wiens naam we liever niet te vaak noemden, ook bijna de waterstofbom had gehad? Gelukkig was Albert Einstein al een ietsjes eerder vertrokken uit Germania en bleek Wernher von Braun, arischer dan zijn achternaam doet vermoeden, net ietsjes minder intelligent dan de eeuwige jood, iets dat mijn eigen vader ooit deed uitroepen: 'Dat Hitler de atoombom niet had is Gods hand in de geschiedenis.' Ik vind dat ontroerend, niet omdat het waar is, maar omdat we mogen hopen en bidden dat diezelfde god weet te voorkomen dat de gek in Moskou nog werkende atoombommen heeft.
Liefs, jouw Joseph
