detail
Lieve Edith,
Jij was toch de jongste van zeven kinderen? Allemaal meisjes als ik het mij goed herinner; het lievelingetje van je moeder en van je grote zussen. Mocht je alles, werd je verwend? Kon je de verleiding van satan weerstaan om een verpest nest te worden? Ben je door de engel Samaël niet eens bijna opgehaald om het dodenrijk binnen te treden? Had jij niet een keer een NDE?
Ik vertelde je bijna iets over mijn NDE, maar daar heb ik zoals gezegd spijt van. Reuze spijt. Onvergeeflijk spijt. Je moest er maar niet naar vragen, want ik wil er niks over kwijt, maar vertel gerust over de jouwe, want het interesseert me. Had je niet een keer longontsteking of stierf, zowat of helemaal, en kwam weer terug? Ik zou willen weten wat een orthodox joods kind van een jaar of vier meemaakt als het sterft. Alleen degenen die terugkeren kunnen er een boekje over opendoen. Veel NDE-ers schrijven dan ook fijne boeken over hun buitenaardse ervaringen. Ik wil dat jij dat ook doet; zelf begin er er maar niet aan. God verhoedde.
Wil je dan ook meteen vertellen wat het verschil is tussen je NDE op je vierde en je DE in Birkenau? Lijken die twee op elkaar of heb je je tweede dood totaal anders beleefd? En had je niet nog een derde? Als atheïste? Dat lijkt me machtig interessant. Dan immers kun je de dood van een joods meisje, die van een godloze adoloscent en die van de roomse non naast elkaar leggen en een beetje met elkaar vergelijken.
Het zorgteam in dit huis heeft me verboden om NDE te googelen, te bang als men is voor een terugval. Zelf ben ik daar helemaal niet bang voor. In een ellenlang gesprek met mijn behandelend psychiater, een door de wol geverfde atheist met pathologsich scientistische trekjes, en lieve zuster Jeanne en nog iemand die ik niet ken, probeerde ik hen gerust te stellen. 'Luister', opperde ik, 'je kunt me wel verbieden om de letters NDE of BDE in te toetsen, maar de ervaring zelf neem je me toch niet af. Die staat als een huis. Hoe harder jullie proberen me te overtuigen dat ik slechts hallucinaties had en geen NDE, niet echt aan gene zijde was, om de doodeenvoudige reden dat die zijde van de medaille helemaal niet bestaat, hoe zekerder ik weet dat jullie incapabel zijn als hulpverlener. Snappen jullie dat?'
Ik keek de psych strak aan, maar vanuit een ooghoek zag ik zuster Jeanne onrustig op haar stoel heen en weer schuiven. Nogal wiedes, want zij gelooft wel in gene zijde, maar dat is slechts een geloof, ze heeft er niet voor doorgeleerd zoals the shrink. Keihard bewijs is het enige waar je karmapunten voor kunt krijgen. Jeanne's ene bil werd, denk ik, zenuwachtig van het gebrek aan perspectief dat de zogenaamde homo sapiens met warrige, flink uitgedunde haardos en volstrekt clichématig rond brilletje op de drankrode neus mij bood, haar andere, eveneens mooie bil kan, vermoed ik, weer helemaal niks met het idee van een ziel die uit een lichaam treedt en dan nog even blijft hangen, in de lucht vlak boven de dode, en alles ziet waar de arme hersens allang morsdood zijn.
Ongelovigen menen dat mensen die gene zijde hebben gezien, zeggen te hebben gezien, hun linkerhersenhelft eerder in de tijd hadden moeten ontwikkelen; gelovigen geloven wel in een hiernamaals maar niet in een reis daarnaartoe. Die menen dat je in een split second bij Jezus bent en op Zijn Schoot mag zitten. Hoe lang je daar op mag blijven zitten weet ik trouwens niet, want elke seconde sterft er een mens. Of twee. Trek al degenen die tijdens hun leven niet in de Heere Jezus geloofden van het getal af, dan nog is het aantal zieltjes dat op De Grote Schoot mag zitten indrukwekkend. Ik denk niet, Edith, dat je er langer zit dan een seconde of vijf. Zeg jij eens. - Het gaat er net zoals bij Sinterklaas, vermoed ik, nogal klungelig aan toe. - Gezegend de tijd dat er nog amper mensachtigen op aarde rondliepen, want als je stierf kon je lekker lang knuffelen met De Zoon van God. Zeg ik iets raars?
Ites anders. Op Aljazeera zag ik vanochtend, voor de zoveelste keer, een bebloed Palestijns kind op een wiebelende brancard liggen. In allerijl ging het door een half duistere gang van een gebombardeerd ziekenhuis ergens in de Gazastrook. - Ik ben er nooit geweest dus vraag me niet welk ziekenhuis het was. - Het gezichtje was vaag gemaakt, niet om aan te zien. Maar hoe wonderschoon paste de kleine kleertjes bij de enorme brancard die was gefabriceerd uit keihard kanariegeel plastic. Het T-shirtje van het kind was magentakleurig, een magenta dat neigt naar roze, het broekje had bekant de kleur van de draagbaar, maar er zat wat wit in en oogde dus wat bleker, zoals de kleur van de armen van het kind dat aan het sterven was, want een paar filmshots later zag ik haar liggen tussen een paar andere lijken. Pas nu kon je goed zien hoe klein ze was, hoe jong nog. Het shirt had een witte opdruk, ik dacht iets met 101 Dalmatiërs of Katrien Duck.
Wat denk je Edith, dat er met deze Palestijnse kinderen gaat gebeuren als ze sterven? Zien ze zichzelf vanaf het plafond liggen op die zenuwachtige brancard en hebben er vrede mee, totale pijnloze vrede, zoals de meeste NDE-ers zeggen te hebben ervaren? Gaan ze naar Jezus, ook al geloven ze daar helemaal niet in, weten helemaal niet wie dat is? Gaan ze, omdat ze net martelaar waren geworden, naar het paradijs waar Allah wellicht ook woont? Gaat iedereen zijnsweegs, haarsweegs, hensweegs? Kunnen kinderen eigenlijk naar de hel gaan? Of zijn al die Palestijnse kinderen, ze zeggen dat de teller op tienduizend en meer staat, dood als pieren en is hun vrolijke levenslustige geestje voor altijd en altijd uitgedoofd? En wat gebeurde er met al die kibboetsbabies en -kinderen die op 7 oktober stierven, een paar dagen voor jouw verjaardag op 12 oktober?
Misschien wil je me eens schrijven hoe je naar dit fenomeen kijkt. Jij hebt meer ervaring dan ik. Wat ik zeker weet is dat ik het niet kan aanzien, al die stervende en dode kleuters. Ook wilde ik graag geloven in een barmhartig leven na de dood. Een einde aan de strijd tussen Hamas en het IDF, daarin geloven vind ik echt te hoog gegrepen.
Liefs Joseph
