Lieve Edith,
Mijn vriend was hier. Hij heeft me verboden nog meer kruisigingen te bedenken. Bang denk ik, dat het van kwaad tot erger zal gaan. Ik denk dat hij een punt heeft, want een, vrij voor de hand liggende, kruisbestuiving tussen De Christus en De Boeddha inclusief vrolijke kleuren en fijne bloemen was nog maar het begin van mijn kruistocht tegen de christelijke iconografie.
Ik ben blij dat hij me niet onderschat want ik had nog meer in het vat. Tragisch voor hem natuurlijk dat de meeste mensen De Gekruisigde al haten sinds mijn beste mannelijke penvriend Friedrich Nietzsche aan zijn pelgrimage naar Golgotha begon. En dat nu ook nog eens de laatste welwillenden een laatste vaarwel zullen prevelen. Het is niet anders. God was allang dood, nu zijn zoon nog, Zijn Eniggeborene.
Spreekt voor zich dat hij me een bot voorhield: 'Joseph, je mag een tweede versie maken van 'Next Generation'. Wat vind je daarvan? Dat lijkt me toch een hele eer. Menigeen vindt dat werk mooi, een van de beste die ik ooit maakte. Met dank aan jou natuurlijk. Maar die shrunken heads was geen goede keus. Als je wilt, maar er eentje met lieve levende kinderhoofdjes.'
Ik heb hem de huid volgescholden, de middagdienst kwam kijken wat er aan de hand was. 'Niks', zei ik, maar achter mij langs glipte mijn vriend naar buiten. De arme jongen. Waar vindt zijn ziel rust nu er niet alleen geen god meer is maar ook geen zoon? Laat hem volledig uitgekleed en met afgeknipte vleugels in de armen van zijn beminde vrouw vliegen.
Edith, de enige mens waarvan ik vermoed dat die werkelijk door de bron is aangeraakt, beter gezegd de bron is, kan niemand anders zijn dan Maria Magdalena. Zij heeft het eniggeboren recht zich god of godin te noemen. Maar dat doet ze niet. Zo is ze. En zo hoort het ook. Zeg jij eens.
Liefs Joseph
NB O ja, gisteren vloog hier een jonge vogel, een huismus, tegen de ruit. Ik rende naar buiten, zag nog wat veertjes zweven, raapte het nog warme slappe diertje op, zag dat het de kop nog een keer ophief, mij aankeek en toen de adem uitblies als was het de laatste keer in dit vrij korte leven. Ik zei: ‘Ik heet Joseph. Hoe heet jij en kun je me iets vertellen over je NDE?’ Maar veel zin had het niet. Ik heb de tuinman gevraagd het te begraven aan de voet van de stompzinnige, gevoelsarme boeddha achter in de tuin. Ik zei: ‘Doe maar lekker diep want het is slechts een lichaam, de ziel is er allang uit, ik zag het gebeuren.’
