Kleur in het donkerste van de donkere kamer
In de speelfilm 'Schindler's List' uit 1993 van Steven Spielberg zit bijna geen kleur. De beelden zijn bijna allemaal geschoten in alle mogelijke varianten op zwart en wit, als was het maar om goed en kwaad zo ver mogelijk uit elkaar te trekken en nooit met elkaar te verwarren.
Voor zover ik mij herinner zijn het alleen maar het aangestoken licht van een enkele kaars of menora die zachte geeltinten verspreidt en het tragisch rode jurkje van het Joodse meisje dat over straat loopt in het getto van de grote stad dat het beeld doorbloedt. Een keer geel, een keer rood. Verder niets.
Pas helemaal aan het einde van de film, wanneer we met de tijdmachine van de montage pijlsnel naar het heden worden geteleporteerd, zien we de alles in alle kleuren van de cirkel. Een indrukwekkende rij in 1993 nog levende overlevenden van Schindler's lijst en hun vele nazaten pelgrimeren langs het graf van Oskar Schindler in Israël.
Hoe donker moet je de kamer van de fotograaf maken waarin het wilde zwijn met blonde hond zijn medicinale roes uitslaapt? Hoeveel kleur kan volstrekte uitzichtloosheid eigenlijk verdragen?
