Lieve Edith,
Ze zeggen dat ik, jouw Joseph M. Heij, mij de dingen die toen gebeurden niet goed kan herinneren, dat ik een verkeerd verhaal in mijn hoofd maakte, dat het anders ging, dat ze mij zullen helpen me de dingen beter te herinneren, correcter. Maar Edith, dat is slechts vanuit het perspectief van lieden die hun narratief over mij al lang en breed hebben zitten uitmeten en zitten memoreren: 'Zo is Joseph, ja dat is echt helemaal Joseph. Zo zit ie in mekaar, zo werkt zijn hoofd nou eenmaal. Het duidt op dat en dat en dat.' En dan komen er een heleboel professionele termen waar niemand aan kan tippen, sluiten ze vrede onder elkaar, stellen een behandelplan op en roken de vredespijp. Zo kan ik het ook; zo kan iedereen het.
Vorm een kraal, werf desnoods wat studenten van je, maak een paar in je eigen ogen afspraken, stel je vooral erudiet op, alsof je het overzicht hebt zoals Donald J. na de bloedige aanslag op zijn oor deed, verwijder querulanten - liefst zo rücksichtslos mogelijk - stop een veer in de aars van degenen die het hardst likken aan de haren die daar omheen groeien - precies zoals apen elkaar vlooien - laat merken dat jij contacten met het hogere hebt, of dat nou god is of science, maakt niet uit, en de waarheid over de volstrekt ambigue werkelijkheid komt als vanzelf boven drijven.
Weet je toch, Edith? Jij hebt je toch in je jonge dagen geworpen op het fenomeen empathie? Of ben je dat vergeten? Of ben je nog niet zover, nog jonger dan ik dacht? Dan weet je ook dat empathie zelden verder rijkt dan het eigen ego, zich volgens, de regels van de evolutionaire biologie, vaak ook nog eens nestelt in het zelf aangelegde nestje met kuikens van eigen bloed en bodem en dat het zich vervolgens soms ook nog wil verspreiden onder gelijkgestemden, onder lieden die je niet tegenspreken. Maar dan houdt het wel een keer op. Je kunt niet aan de gang blijven, er moeten ook een paar koppen rollen. Als niemand zich als dissident of criticaster opwerpt, dan verzin je er in je eigen paranoia een paar die niet deugen ook al likten ze werkelijk alle individuele schaamharen die zich om de anus mundi nestelden.
Ik herinner het me weer. Ons juf vroeg ons of wij alle devoot genaakte wolken wilden presenteren alsof er publiek bij was. Liefst een welwillend publiek die ons begreep en ook echt mooi vonden wat wij geheel talentloos zoal hadden gemaakt. Zij immers beseffen dat wij ons, de mensen in dit huis, moeten uiten. Omdat het opkroppen van onverwerkt leed, ongekende pijn, niet zo goed is voor de ziel, die onder ons gezegd en gezwegen volgens de voorlaatste mode, helemaal niet eens bestaat. De ziel in een construct van het brein dat zichzelf een reden wil geven om te leven. Soms blijkt dat verdraait lastig.
Bijna iedereen had braaf een cumuluswolk gekneed, die vervolgens middels diverse technieken die juf kundig had geïllustreerd middels een prezie, devoot uitgehold omdat ie lichter moest worden dan lucht en die zo bevallig mogelijk op een schone tafel geëtaleerd. Het regende ook onmiddellijk generaties complimenten. Hoe verrassend het geheel was geworden, hoe geconcentreerd iedereen had gewerkt, zelfs Jospeh, hoe vet - een woordje van nu - het allemaal was geworden en we onszelf al was het maar voor even waren vergeten. 'Want dat,' kraste De Kraai, 'is toch wel het allermooiste compliment dat je jezelf en een ander kunt geven: dat je jezelf verloor om de kraal te vinden.'
Juf sloot op werkelijk wonderbaarlijke wijze iedereen, en dus ook Joseph, in en niemand buiten. Je zou de film terug moeten kijken waar het precies misging, waar ze deze of gene truc toepaste; ik geef toe: dat valt tegen. Die opleidingen trainen hun nageslacht tegenwoordig zo venijnig goed, dat je, zonder er erg in te hebben, zomaar akkoord ging met vrijwillige euthanasie of je eigen organen semi-spontaan doneert aan een goed doel. Terwijl volgens mij nog niet helemaal zeker was of jij dood was of alleen maar stervende en je organen liever nog even voor jezelf wilde houden.
Je snapt wel Edith, daarvoor ken je me denkelijk inmiddels goed genoeg - denkelijk is archaïsch Nederlands, denk ik, maar ik vind het een mooi woordje, een heel mooi woordje, dat we niet moesten willen verliezen, niet aan de vergetelheid van de toekomst moesten willen prijsgeven en daarom gebruik ik het gewoon - dat ik deze door juf zwaar bevochte consensus dat we allemaal een zijn, moest toetakelen? Dat ik werd geroepen om tenminste 'iets' te zeggen dat deze eenheid van geest wel vermorzelen? Ben ik dan een verrader zoals Judas of juist een klokkenluider die het eigen nest bevuilt? Iemand moet het toch doen Edith? Zoals jij je paus een brief schreef om de joden te redden, moest ik toch wel als hand van god ingrijpen in de geschiedenis, hoe klein die ook is?
Vertel me een keer over je brief die je schreef aan paus Pius XII, wil je. Wanneer schreef je die ook alweer, wat stond er precies in en wat schreef die goede man, een heilig vader, niet van alle mensen maar op zijn minst van alle rooms-katholieken, terug? Ik hoor het graag.
Liefs Joseph
