Lieve Edith,
De
creatieve club die twee keer per week - en, alweer, onder de
hoede van een afgetrainde professional - onderzoekt of 'de wereldvrede in mijn
hoofd'
wellicht significant toeneemt als ik lekker bezig ben en zomaar mezelf voor een gespleten ogenblik vergat - nou vergeet het maar - kwam vanochtend weer bij elkaar. In de folder die deze juf overduidelijk zelf in elkaar heeft geknutseld heet het: 'De spirituele kracht van deze lichaamsgerichte op het creëren gerichte therapie valt het best te omschrijven als 'wakker vallen in je eigen zijnsvergetelheid'.'
Wil je Edith dat ik nader toelicht wat me stoort aan die folder van dit wezen, of fenomeen? Laat ik zeggen dat ik niet goed weet wat me niet stoort. Is dat voldoende? Om te beginnen begrijpt zo'n wezen weinig tot niets van typografie en layout. Wie in godesnaam kiest nou Arial? Natuurlijk heeft ook Arial een ziel maar niet als iedereen die overal voor gebruikt. De zelf gemaakte abstracte aquarellen en waterverven van waterlelies a la Giverney - ze is daar ook echt geweest en heeft daar ook echt en plein air geaquarelleerd - zijn werkelijk van het stuitende niveau waaruit een zichzelf serieus nemend wetenschapper wel moet concluderen dat de mens geen ziel heeft.
Maar, eerlijk is eerlijk, het gebezigde taalgebruik doet werkelijk alle engelentongen verstommen: 'Creatief lekker bezig gaan zijn en al je problemen gaan zomaar ineens door jou vergeten worden. Wie wil dat niet?' Edith, ik bespaar je de rest van de tekst uit de folder, want deze twee volstaan volgens mij wel om een helder beeld te krijgen. Je zou gaan twijfelen aan het vermogen van homo sapiens om de Nederlandse taal te hanteren. Zou je denken dat deze juf, die in Nijmegen doorgeleerd heeft voor creatief therapeute, ze allemaal wel op een rijtje heeft of gebruikt ze AI?
Toen ik vanochtend na het ontbijt dat bestond uit groene thee - van koffie raak ik gestresseerd zegt men - en twee boterhammen met pindakaas en hagelslag er bovenop, - ik heb erop gestaan dat dat het is wat ik wil - naar de grote zaal liep waar ook die kutslome-boeddha staat, zag ik precies wie er allemaal op de CREAZEN-club zit: CREA staat voor creativiteit, ZEN staat voor innerlijke rust. Ik heb gedaan wat van mij verwacht werd: uiterlijk bewaarde ik mijn rust, maar van binnen kookte ik van woede. Helder werd mij in a wink of an eye dat hier die zielen door de wandelgangen richting ingang van het scheppende voorgeborchte liepen die zo onnozel zijn dat ze menen dat alleen hedendaagse kunst de wereld nog kan redden. Grappig wel dat een meneer ook best door kon gaan voor Friedrich Wilhelm Nietzsche, al zit deze meneer in een zelf-rijdende-rolstoel en werd Willem geduwd door zijn zielloos dominante zus die ook wel eens een goed boek wilde schrijven.
Eenmaal allemaal rond de vierkante tafel neergestreken hield deze terecht ongetrouwde juffrouw van 50-plus haar inleiding op de cursus: 'Aarde zo licht als lucht'. Zelf had ik weinig uitleg nodig, maar anderen leken het maar niet te vatten. Het ging erom de aarde, symbolisch voorgesteld door de okerkleurige klei, te verbinden met de hemel. Crea zei: 'Probeer de klei zo licht mogelijk te verbeelden. Dan kan de aarde als het ware opstijgen naar de lucht en worden die een helemaal nieuw geheel. Als we de zwaartekracht luchtig kunnen maken valt er een boel van je af.'
Je snapt Edith, dat ik met mijn vermogen tot empathie behoorlijk goed om me heen keek, naar al die problematische maar welwillende gezichtjes van de schare, en met nogal wat ontferming over hen bewogen werd. Van mijn vriend heb ik wel geleerd dat je als je je verhaal doet altijd naar de oogjes en gezichtjes van de kindjes moet kijken. Of ze het wel snappen. Of het ook echt inspireert. Dat soort waarnemingen doe ik. Uiteraard ga ik niet zitten kijken of ze wel een ziel hebben, want die hebben ze natuurlijk niet. Ik zeg natuurlijk omdat hier, in dit hol, eenmaal aanbeland iedere ziel onmiddellijk, zeg ik een fractie van een nanoseconde, het voor gezien houdt en het lichaam verlaat dat toch alleen maar een lege huls is als de ziel er met een ander vandoor gaat.
Weet niet goed Edith, wat ik van reïncarnatie moet denken vanuit jouw perspectief. Zelf sta ik overal open voor, behalve voor jouw geloof, maar dat weet je ook en daar heb je vrede mee. Mijn familie niet hoor, die bidden nog elke dag dat ik mijn hart aan de Heere Jezus mag geven. Omdat ie aan de deur van mijn hart staat te kloppen. Omdat ik anders voor eeuwig en altijd verloren ga. Nou, ik hoor dat best goed hoor, dat geklop, maar soms erger ik me eraan dat het zo onregelmatig is en zo luid moet. En ook vraag ik me af, lieve Edith, of het theoretisch gezien, ook andersom kan, dat niet de uit het lichaam getreden ziel een kakelvers lichaam krijgt, maar andersom, dat het onsterfelijke lichaam een fonkelnieuwe ziel krijgt.
Ken je Dorian Gray? Zoiets bedoel ik, maar een goede gelijkenis is het niet. Want mijn lichaam is inmiddels ook best stokoud. Ik wil daar niet al teveel over zeggen, maar mijn bed-prestaties laten te wensen over. Bedplassen lukt wel steeds beter, maar alhier noemt men dat geen prestaties maar ongemakken. Men zegt dat het lichaam dat altijd zo goed funtioneerde zo zachtjesaan kleine mankementen gaat vertonen. Meestal als je wat ouder wordt. Maar dat de ziel allang, zeg maar vanaf de vergeten anticonceptie en de gemiste abortus provocatus, gebreken vertoont, bedlegerig is, vergeet dit huis. Liever dan verder met mijn onsterfelijke ziel wil ik met het sterfelijke lichaam. Laat dat helder zijn.
Edith, ik denk dat jij dat anders ziet, maar dan hoor ik dat wel weer. Ik vermoed dat ik al zo ongeveer weet wat jij gaat zeggen. Maar dat geeft niet; het is ook troostrijk. Zolang mijn lichaam nog in staat is om zichzelf af te trekken en jou te schrijven is er geen vuiltje aan de lucht. Voor de helderheid: ik kijk dan niet naar een foto van jou hoor, ik bedoel wanneer ik jou schrijf, maar zie het voor mijn geestesoog allemaal gebeuren. Niks om ons voor te schamen toch?
Je allerliefste Joseph
NB Ik denk, Edith, dat heel veel mensen de vorige brief niet hebben gelezen en deze dus ook niet goed snappen, maar dat is het hele idee, of het hele concept. Was ook zo op de net afgelopen eindexamententoonstelling op de kunstacademie, zegt mijn vriend.
