Genadige Zuster Teresia Benedicta van het Kruis,
Waarde Edith,
Met mij gaat het niet zo heel goed Edith, hopelijk met jou wel. Waar ben je nu eigenlijk? En wat doe je de hele dag? En is het net zo mooi weer bij jullie zoals bij ons? Is het zomer of winter? Worden de dagen alweer langer of worden ze door de duvel ingekort? Bij ons is het lente maar het lijkt eerder hoogzomer; alles bloeit een maand of anderhalf te vroeg en de vogels leggen warme eitjes die 's nachts weer bevriezen. Ze zeggen dat dat komt omdat het klimaat verandert, maar ik moet dat nog zien. Er zijn er ook die geloven dat het een van de tekenen des tijds is, dat het op zijn einde loopt met de blauwe planeet en dus, dat zeggen ze er in een en dezelfde adem bij, is de wederkomst van Christus aanstaande.
Pas vond ik op de kokosmat pal voor de ingang van het wooncomplex waar ik zit een paar glibberig roze bobbeltjes. We hebben hier een heel lieve grijswitte poes die van jagen houdt. Ze heet Sisi naar de keizerin van de dubbelmonarchie waar mijn Boheemse oma bij hoorde. Sisi brengt ons vaak vers voedsel: muizen, mollen, vogeltjes. Of we het braden of bakken of in de airfryer doen maakt haar weinig uit. Zelf heeft ze meestal ook al een keuze gemaakt uit de losse onderdelen. Als ze erge honger heeft dan vinden we alleen een muizenstaart en bijvoorbeeld een losse kop. Maar soms is het beestje zowat helemaal in orde en lijkt er slechts sprake te zijn van een lichte beroerte. Ik pak altijd een stokje of een vork omdat aanraken met de vingers niet zo goed is, zegt de leiding. Zelf pak ik alles gewoon vast. Maar goed, nu we varkenpest hebben en vogelgriep en apenpokken is het wellicht beter indirect contact te hebben dan direct.
Wat daar lag zag er zo raar uit dat ik de bril ging halen. Het waren vier embryo's; twee zaten er nog in hun eitje en twee waren er op een of ander manier uit gewipt. Ik heb er met de mobiel een foto van gemaakt. Per stuk waren ze nog geen centimeter groot. Maar de oogjes waren wel groot. Die keken wakkerder de kosmos in dan ik me toen voelde. Alsof het minuscule cameraatjes waren die alles registreerden. Voor de oogjes was het echt Doomsday. Immers, voordat ze op een natuurlijke manier geboren werden vond er een uiterst wrede abortus provocatus plaats. Meestal laat men in het ziekenhuis, als er gekozen moet worden, het kindje maar sterven zodat de moeder het overleeft. Hoe denk jij eigenlijk over abortus Edith? Misschien is het een heel impertinente vraag. Het spijt me nu al meteen weer dat ik die heb gesteld. De vraag is te stom. Maar het is weer eens een heel heet hangijzer, terwijl je zou denken dat het wel eens klaar was. We hadden daar lang genoeg over nagedacht met z'n allen, ook al hielden jullie roomsen voet bij stuk, als was dit het begin van het einde van de moraal.
Mijn Vriend vindt het een heel moeilijk ding, vruchtafdrijving. Ik denk dat dat komt omdat hij van de Bijbelbult komt. Hij etaleert zijn dogmatische standpunten gelukkig bijna nooit meer en dat is stukken aangenamer. Zelf denk ik dat hij bang is dat ie anders nooit geschapen zou zijn. Want de dokter had tegen zijn moeder gezegd: 'Nou mevrouw, u heeft er nu al vier, wilt u zich nog meer op de hals halen of zelf ook nog eens keer op vakantie?' Toen kreeg ze dus hem, Mijn Vriend, en dat was meteen ook de laatste, want daarna begon zijn moeder aan de pil. Achteraf denk ik dat de dokter wel gelijk had, dat ze eerder had moeten stoppen, want na drie gezonde kinderen kwamen er nog twee kneuzen waarvan mijn vriend de laatste en minste was. Heel veel orthodox religieuzen willen veel kinderen, maar dat is gewoon omdat ze ziekelijk bang zijn dat hun soortelijk gewicht al te sterk afneemt. En dus de hele ondersoort uitsterft.
Ondertussen maak ik collages. Je jonge kop natekenen vond ik bij nader inzien toch te pijnlijk en dus koos ik een ander fotoportret, eentje waarop je pakweg 15 jaar ouder bent. Dat ging beter, maar al tekenend moest ik toegeven dat je ook op die foto eigenlijk veel te jong voor me bent. Zou je mij een foto kunnen sturen van nu? Toen je ongeveer zo oud was als ik en het echte leven zich steeds parmantiger begon af te tekenen op je gave gezicht? Stuur nog even liever geen foto van helemaal op het laatst. Als die überhaupt gemaakt is natuurlijk. Want ik weet niet of ik je dan nog brieven zou willen schrijven Edith. Je moet er vitaal uitzien, ook al werd je steeds een dagje ouder. Wel ben ik benieuwd of ik aan je ogen kan zien dat je aan het afsterven was. Ik bedoel spiritueel. Kan een mens zien dat een dierbare vriend of vriendin zoveel empathie ontwikkelt voor al wat leeft, dat je aan de ogen kon aflezen dat het ego wegkwijnt?
Een warme lentegroet,
Joseph Maria
